نکات مهم برای ثبت شرکت سهامی عام

تعریف شرکت سهامی عام

ثبت شرکت های سهامی عام و خاص دارای ساختاری بسیار مشابهی هستند ولی یک ویژگی مهم باعث شده که عملکردی کاملا متفاوت از یکدیگر داشته باشند. شرکت های سهامی عام این توانایی را دارند که سهام خود را در بازار بورس معامله کنند که این امر به آن ها این قابلیت را می دهد تا بتوانند بخش اعظمی از سرمایه ی خود را از فروش سهام در بازار به دست آورند. علاوه بر آن ، آن ها را قادر می سازد تا بتوانند با جذب سرمایه های کم و کوچک متعدد یک سرمایه عظیم کسب کنند و به کمک آن در زمینه های اقتصادی پروژه های عظیمی را انجام دهند. این کار علاوه بر سود عظیمی که برای آن ها تولید می کند، به رشد و پیشرفت کشور نیز کمک شایانی می کند. حداقل سرمایه ی این شرکت ها باید ۵ میلیون ریال باشد و در صورتی که در هر برحه ای از زمان این سرمایه از مقدار ذکر شده کمتر شود شرکت موظف است حداکثر تا ۱ سال سرمایه ی شرکت را به مقدار مقرر برساند. اگر شرکت در مدت ۱ ساله نتوانست سرمایه ی لازم را تامین کند باید به سایر شرکت ها در قانون تجارت تبدیل شود. در غیر این صورت هر یک از سهام داران می توانند نسب به انحلال شرکت به دادگاه صلاحیت دار، درخواست دهند.

مدارک لازم برای ثبت شرکت سهامی عام

1. دو نسخه اظهارنامه
2. دو نسخه اساسنامه
3. دو نسخه صورتجلسه مجمع عمومی موسسین
4. دو نسخه صورتجلسه هیات مدیره ( تعداد مدیران حداقل پنج نفر می باشد)
5. آگهی دعوت مجمع موسسین در روزنامه تعیین شده
6. فتوکپی شناسنامه مدیران ( در مورد اشخاص حقوقی ارائه برگ نمایندگی الزامی است )
7. گواهی بانکی مبنی بر واریز حداقل ٣۵% ازسرمایه شرکت
8. ارائه مجوز یا موافقت اصولی یا مجوز از مراجع ذی صلاح در صورت نیاز

نکات مهم در ثبت شرکت سهامی عام

1. حداقل ٢٠% سرمایه تعیین شده توسط موسسین تعهد گردد و ٣۵% از میزان تعهد شده پرداخت گردد.
2. اظهارنامه و طرح اساسنامه و طرح اعلامیه ی پذیره نویسی به امضای موسسین برسد.
3. اخذ و ارائه مجوز از مراجع ذیصلاح در صورت نیاز

باید توجه داشت که می توان از طرح اساسنامه این مجلد به عنوان اساسنامه استفاده نمود ولی باید در ماده ۶ اساسنامه سرمایه ای که در هنگام پذیره نویسی تعهد شده به اضافه ٢٠% سرمایه تعهد شده توسط موسسین قید گردد.

منبع:  http://mag.sabtyar.com/689/نکات-مهم-ثبت-شرکت-سهامی-عام/

ایزو چیست؟

ISO چیست؟ 

مخفف عبارت International Organization For Standardization به معنای سازمان بین المللی برای استانداردسازی را ISO می نامند. این سازمان بین المللی متشکل از تعدادی موسسات استاندارد ملی می باشد که در ۱۵۷ کشور دنیا واقع شده است، و در هر کشور دارای یک مرکز می باشد و مقر اصلی آن نیز در شهر ژنو -سوئیس- مشغول به فعالیت می باشد و کار هماهنگی کلیه مراکز را به عهده دارد.

در دنیای امروز تولید و عرضه محصول و خدمات بر پایه ی استانداردهای ایزو بسیار حائز اهمیت است و در حیطه تجارت جهانی، این استانداردها در ردیف شروط اولیه و اساسی کسب و کارهای بین المللی به شمار می رود.

انواع ایزو

ISO 9001 : استاندارد مدیریت کیفیت

OHSAS 18001 : مدیریت کیفیت، بر مبنای کنترل بهداشت و ایمنی

ISO 14001 : استاندارد بین المللی در زمینه تضمین کیفیت محصول و هماهنگی آن با محیط زیست و نیز در راستای حفظ آن

ISO 2200 : استانداردی برای ایمنی محصولات غذایی و کنترل آنها

ISO 10002 : استاندارد اثربخشی و کارآمدی فرایند رسیدگی به شکایات مشتری

ISO/TS 1949 : استاندارد فنی در حیطه ی مدیریت کیفیت تخصص خودروسازی

ISO 27001 : استاندارد کنترل امنیت داده و اطلاعات شرکت

ISO 13485 : استاندارد مدیریت کیفیت در طراحی، توسعه، تولید، مونتاژ و خدمات پس از فروش در زمینه تجهیزات پزشکی

 

 

مراحل اخذ گواهینامه ایزو

گام نخست:

جلسه توجیهی مدیر (مدیران) ارشد سازمان و آگاهی دادن (ضرورت وجودی، پشتیبانی مستمر و نحوه عملکرد)  به وی در زمینه مسئولیت ایشان از شروع تا دریافت گواهی نامه.

 

گام دوم:

تهیه طرحی جامع از الزامات و بایدها و نبایدهای مورد نیاز در راستای استاندارد سازی در سیستم کیفی مدیریتی.

 

گام سوم:

برگزاری جلسات آموزشی اعم از (همایش های عمومی مدیریت کیفیت، آشنایی با ضروریات ایزو و موارد مورد نیاز برای دریافت آن، ممیزی و مستند سازی) به صورت عمومی ( کلیه کارمندان) و تخصصی ( مدیران)

 

گام چهارم:

مشخص نمودن تمامی اهداف، لیست فعالیتها و تدوین فرآیندها و مستنداتی که با سازمان کاملا مرتبط باشد.

 

گام پنجم:

اجرای مستندات به دست آمده و پیاده سازی راهکارهای رسیدن به ایزو

 

گام ششم:

ابتدا پیش ممیزی و سپس ممیز داخلی (کنترل و نظارت برنامه ها در راستای اهداف) و بررسی لیست فعالیتها

 

گام هفتم:

در مرحله ی آخر جلسه ی ممیزی اصلی برگزار و پس از اعلام آمادگی درخواست کننده و تعیین زمان مشخص برای حضور در سازمان، در صورت تطابق عملکرد شرکت با استاندرادهای ایزو، گواهینامه مورد نظر به شرکت مورد نظر اهدا خواهد شد.

 

نکته:

تمامی گواهینامه های سازمان جهانی استانداردسازی دارای سه سال سابقه اعتبار می باشد. در طی این زمان ۱ یا ۲ جلسه در طول سال برای انجام ممیزی های مراقبتی تشکیل خواهد شد.

منبع: http://mag.sabtyar.com/674/ایزو-چیست؟/

مزایای ثبت برند

مقدمه 

مزایای ثبت برند یا علامت تجاری یکی از مهمترین مطالب مربوط به برند به شمار می رود. در عرصه تجارت داخلی و بین المللی به دلیل سرعت بسیار بالای رشد و ایجاد صنعت ها و فعالیت های تجاری مختلف، هر روزه شرکت های فراوانی برای پیدا کردن بازار مخصوص خود پای در عرصه رقابت می گذارند. بسیاری از آن ها با ایده های نو، طرح های جدید و اسامی منحصر به فرد شروع به فعالیت می کنند. ولی در این بین هستند شرکت هایی که خواسته و ناخواسته نام شرکت های دیگر و یا اسامی مشابه را برای تجارت خود به کار می برند.

در این زمان بیش از پیش علامت تجاری و ثبت برند دارای اهمیت هستند. با این که شرکت ها می توانند برند خود را به ثبت نرسانند و هیچ الزام قانونی ای برای ثبت علامت تجاری وجود ندارد، بسیاری از افراد برای پرهیز از سوء استفاده دیگران دست به این کار می زنند. بر همین اساس تصمیم گرفتیم در مقاله زیر به مزایای ثبت برند بپردازیم تا شما با دید باز تصمیم بگیرید که یا هزینه های ثبت برند را قبول و برند خود را به ثبت برسانید و یا هزینه های موجود را در قسمت های دیگر تجارتتان بکار ببرید.  در مطالب گذشته مجله ثبت یار، به بحث ثبت و خرید برند و برخی نکات مهم جهت انتخاب برند پرداختیم. در این مطلب ابتدا تعریفی از برند ارائه کرده و سپس مزایای ثبت برند را بیان می کنیم.

تعریف برند یا علامت تجاری

برند یا علامت تجاری نامی است که برای معرفی، استفاده و مشخص کردن یک محصول و یا خدمات استفاده می شود. به عبارت دیگر علامت تجاری اسم، اصطلاح، نشانه، طرح و یا ترکیبی است که به خریداران و مصرف کنندگان کمک می کند، به درستی اقدام به انتخاب و خرید کنند. نام تجاری و علامت تجاری برای معرفی و تشخیص انواع کالاهای شبیه به هم استفاده می شوند.

برندها به دارندگانشان کمک می کند به راحتی محصولات خود را معرفی و ویژگی های مختلف آن را بیان کنند و در عرصه رقابت تجاری بتوانند خود را نسبت به دیگران متمایز کنند. همین ویژگی ها باعث می شود محصول در بازار شناخته شود و به شهرت برسد. درکنار علامت تجاری، لوگو نیز می تواند در این زمینه کمک شایانی برای بقا و شناخته شدن یک برند باشد.

مزایای استفاده از برند یا علامت تجاری

1. قانونی شدن: اولین مزیت و شاید مهمترین ویژگی که برند برای شما دارد، این است که با ثبت برند، در مقابل قانون شناخته می شوید. منظور از شناخته شدن این است که وقتی شما برند خود را به ثبت برسانید، می توانید از افرادی که از برند شما استفاده می کنند، شکایت کنید و آن ها مجبور به عوض کردن اسم و پرداخت غرامت به شما هستند. با ثبت قانونی برند دیگر شرکت ها و یا تجارت ها دست به تقلید و سوء استفاده از علامت تجاری شما نمی زنند و با خیال راحت می توانید به تجارت بپردازید.

2. ایجاد تمایز: ثبت برند علاوه بر شما برای مشتریان شما نیز می تواند بسیار سودمند باشد. آن ها می توانند به راحتی محصول و یا خدمات شما را پیدا و از آن استفاده کنند. همچنین این امر باعث می شود شما هر چه بیشتر به نیاز های مشتری ها دست پیدا کنید و بدانید که بر چه اساسی به سراغ برند شما می آیند و یا چه دلیلی باعث می شود رقیب شما را انتخاب کنند. با افزایش کیفیت و تطبیق آن با خواست مخاطب می توانید سهم بیشتری در بازار پیدا کنید.

3. بازاریابی: امروزه بازاریابی به یکی از رکن های اساسی هر تجارتی تبدیل شده است. اساس کار بازاریابان شناساندن و به شهرت رساندن محصولات یا خدمات است که اصولا این امر بدون برند و لوگو شدنی نیست. البته برای بازاریابی و به شهرت رساندن یک تجارت، تنها ثبت علامت تجاری کافی نیست بلکه بایدها و نبایدهایی در انتخاب برند مناسب وجود دارد که در صفحه انتخاب نام برند مفصل در مورد آن صحبت کرده ایم.

4. نمایندگی: حق امتیاز یکی دیگر از مواردی است که مشوقی برای ثبت برند به شمار می رود. زمانی که شما برند خود را به ثبت می رسانید، اجازه استفاده برای اشخاص ثالث نیز مهیا می شود. به همین دلیل شما می توانید حق امتیاز علامت تجاری خود را به افراد و یا شرکت های دیگر واگذار کنید تا هم به شهرت و اعتبار شما کمک کند و هم یک منبع درآمد مستقلی بدون هزینه ای برای شما باشد.

5. ایجاد دارائی: اگر برندی که انتخاب کرده اید بتواند در بازار ارزش و شهرت پیدا کند، خود برند به تنهایی می تواند یک دارائی ارزشمند به شمار رود. به این منظور که در آینده می توانید برند خود را به فروش برسانید و یا افرادی به نشانه اعتبار از نام آن در تجارت خود استفاده کنند تا برند خودشان شناخته تر شود و می تواند درآمدی مناسب برای شما ایجاد کند.

6. وام و سرمایه: یک برند ثبت شده می تواند اعتباری در مقابل دولت، بانک ها و سرمایه گذاران باشد. گرفتن وام و یا پیدا کردن سرمایه گذار وقتی می تواند برای شما اتفاق بی افتد که برند خود را به ثبت رسانده باشید. ثبت برند باعث می شود که قانون شما را به رسمیت بشناسد و همین امر می تواند به بانک ها و سرمایه گذارها این اطمینان را بدهد که تجارت شما می تواند قابل اعتماد و شناخته شده باشد.

   
   

منبع: http://mag.sabtyar.com/691/مزایای-ثبت-برند/

مدارک مورد نیاز برای ثبت طرح صنعتی

مدارک مورد نیاز برای ثبت طرح صنعتی : 

1- تکمیل دو نسخه اظهارنامه طرح صنعتی
2- مدارک مثبت هویت متقاضی و طراح؛(شامل کپی شناسنامه و کارت ملی برابر اصل شده برای اشخاص حقیقی و آگهی تاسیس و آخرین تغییرات جهت اشخاص حقوقی به صورت خوانا)
3- چنانچه طرح صنعتی دو بعدی باشد،5 نمونه از شکل یا تصویر گرافیکی یا 5 نمونه از طرح ترسیم شده به عنوان نمونه
4- چنانچه طرح صنعتی سه بعدی باشد،5 نمونه از شکل یا تصویر گرافیکی یا 5 نمونه از طرح ترسیم شده به عنوان نمونه
5- در طرح صنعتی سه بعدی،مرجع ثبت می تواند ماکتی از آن را به همراه اظهارنامه درخواست نماید.اندازه ماکتی که متقاضی از مدل طرح خود ارائه می دهد،باید حداکثر بیست در بیست در بیست سانتی متر و وزن آن حداکثر 2 کیلوگرم و از ماده ی بادوام و غیر فاسد شدنی باشد.
6- درخواست کتبی مبنی بر عدم ذکر اسم طراح به صورت اسکن شده و الصاق آن در پرونده الکترونیکی (چنانچه طراح نخواهد اسم وی ذکر شود).
7- رسید مربوط به پرداخت هزینه اظهارنامه و در صورتی که اظهارنامه شامل دو یا چند طرح صنعتی است رسید مربوط به پرداخت هزینه های اضافی
8- مدارک مربوط به حق تقدم که باید همزمان با تسلیم اظهارنامه یا حداکثر ظرف 15 روز از آن تاریخ تسلیم شود.
9- مدارک نمایندگی،در صورتی که تقاضا توسط نماینده قانونی به عمل آید

شرایط و مشخصات فنی تصاویر ارسالی

1- سایر تصاویر حداکثر A4 باشد وحتماَ بصورت عمودی اسکن شود.
2- در تصویر ارسالی طرح باید در یک زمینه ساده،به نحوی که قابل رویت باشد قرار گیرد.
3- تصویر کالا بصورت رنگی باشد و حداکثر حجم آن 500KB باشد.

منبع: http://mag.sabtyar.com/721/721/

محدودیت های انتخاب عضو هیات مدیره

در مقالات گذشته به هیات مدیره به عنوان یکی از ارکان شرکت‌­های سهامی اشاره کردیم و هم­چنین به حدود مسئولیت و اختیارات ایشان پرداختیم و نیز در مورد لزوم سهام­دار بودن مدیران و ضمانت اجرای آن نیز سخن به میان آمد که عملا باعث می­شد در شرکت­های سهامی برخلاف شرکت های با مسئولیت محدود نتوان خارج از دایره سهام­داران دست به انتخاب مدیران و اعضای هیات مدیره زد.

اکنون زمان مناسبی است تا در مورد محدودیت‌­های قانونی در راه انتخاب اعضای هیات مدیره توضیح داده شود.

همان­طور که در ماده 107 از لایحه­‌ی اصلاحی قانون تجارت مورد اشاره قرار گرفته است، شرکت سهامی به وسیله­‌ی هیات مدیره­ ای از بین صاحبان سهام انتخاب شده و کلا یا بعضا قابل عزل می‌­باشند اداره خواهد شد. تصور رها شدن بحث در همین مقطع، از طرف قانون­گذار با فرض حکیم بودن این نهاد در تعارض می­‌باشد، لذا با عنایت به همین تصور بجا، قانون­گذار در ماده 111 لایحه اصلاحی در ماده ای با این متن " اشخاص ذیل نمی‌­توانند به مدیریت شرکت انتخاب شوند " به فهرست کردن محدودیت­‌های قانونی در راه انتخاب اعضای هیات مدیره پرداخته است.

به صورت فهرست‌­وار این محدودیت بدین ترتیب خواهد بود:

• محجورین و کسانی که حکم ورشکستگی آن­ها صادر شده است.
• کسانی که به علت ارتکاب جنایت یا یکی از جنحه‌­های ذیل بموجب حکم قطعی از حقوق اجتماعی کلا یا بعضا محروم شده باشند در مدت محرومیت:

سرقت- خیانت در امانت- کلاهبرداری- جنحه­‌هایی که به موجب قانون در حکم خیانت در امانت یا کلاهبرداری شناخته شده است، اختلاس، تدلیس، تصرف غیر قانونی در اموال عمومی.

• هیچ­کس نمی­‌تواند به عنوان مدیریت عامل بیش از یک شرکت انتخاب گردد.

جای دارد که در مورد هر کدام از این مفاهیم مقداری توضیح ارائه گردد.

محجورین: مطابق لغتنامه محجور به معنی بازداشته شده و منع کرده شده می­‌باشد به زبان حقوقی محجورین افرادی هستند که از تصرف در اموال خود و هم­چنین بهره گیری شخصی و بی واسطه از حقوق مالی خود محروم می­‌باشند

به موجب ماده 1207 قانون مدنی صغار و اشخاص غیر رشید و مجانین در دسته‌­ی محجورین قرار خواهند گرفت.

علاوه بر این موارد، شخص ورشکسته نیز که ورشکستگی وی ثابت شده باشد در حکم محجورین خواهد بود و از کنترل اموال خود محروم خواهد بود.

در بحث ارتکاب جرائم و محکومیت­‌های تبعی نکته حائز اهمیت قطعیت حکم می­‌باشد، در نتیجه هرگونه اتهام و یا حتی صدور کیفرخواست تا قبل از مرحله­‌ی قطعیت یافتن احکام نمی‌­تواند موجب ممنوعیت انتخاب فرد به عنوان مدیریت گردد.

پیرامون بحث مدیرعاملی در شرکت­‌های سهامی نیز می‌­توان به الزام به عدم تصدی به بیش از یک پست مدیرعاملی توسط افراد اشاره کرد، بدین ترتیب هرگز یک نفر نمی­‌تواند به صورت هم­زمان در دو شرکت مدیرعامل باشد  در غیر این صورت تصمیمات و دستورات وی برای ثالث دارای اثر نخواهد بود؛ در کنار اشاره به این حکم می‌­توان از امکان اشتغال به عضویت در هیات مدیره در بیش از یک هیات برای افراد سخن گفت، لذا افراد می‌­توانند در بیش از یک شرکت به عضویت هیات مدیره درآیند.

برای تکمیل این بحث در باب ممنوعیت­‌های انتخاب مدیران باید گفت چنان‌­چه فردی به عنوان بازرس شرکت انتخاب شده باشد، مادامی که به آن سمت اشتغال دارد حق ندارد به عنوان مدیر انتخاب گردد.

منبع: http://mag.sabtyar.com/573/محدودیت-های-انتخاب-عضو-هیات-مدیره/

ارکان شرکت سهامی

مقدمه

همان­طور که در مقالات گذشته نیز اشاره شده است شرکت سهامی به موجب ماده یک لایحه اصلاحی قانون تجارت بدین نحو تعریف شده است: شرکت سهامی شرکتی است که سرمایه­ ی آن به سهام تقسیم شده و مسئولیت صاحبان سهام محدود به مبلغ اسمی سهام آن­ها است.

آن­چه که در این ماده به چشم می­خورد تعریفی است که بیشتر بر مسئولیت سهام­داران شرکت اشاره دارد و صحبتی از ارکان شرکت سهامی در آن نشده است.

در ابواب مختلف لایحه اصلاحی قانون تجارت، سخن از ارکان شرکت­های سهامی رفته است؛ به عنوان مثال در بخش 5 و ماده 72 این قانون در مقام تعریف مجامع عمومی برآمده است و در بخش بعدی به هیات مدیره اشاره شده است.

پس از این مقدمه جا دارد که به بحث و بررسی پیرامون هرکدام از این موارد پرداخته و با تعریف آن­ها خواننده را هرچه بیشتر با هر کدام از این ارکان آشنا سازیم.

یک) رکن تصمیم گیرنده: مجامع عمومی 

مجامع عمومی خود به سه دسته اصلی تقسیم می­شوند که هرکدام حسب مورد وظایف و ویژگی­ هایی دارند و در برهه­ های خاصی تشکیل جلسه می­دهند.

این سه دسته عبارتند از: الف- مجمع عمومی موسس، ب- مجمع عمومی عادی سالیانه، پ- مجمع عمومی فوق­ العاده

در ماده 72 از لایحه­ ی اصلاحی به مجمع عمومی اشاره شده است؛ مجمع عمومی شرکت­های سهامی از اجتماع  صاحبان سهام تشکیل می­شود. به عبارت ساده­ تر، مفهومی وجود دارد تحت عنوان مجمع عمومی و به جلسه­ ای گفته می­شود که در آن سهام­داران شرکت حضور داشته باشند.

همان­طور که اشاره رفت عبارت مجمع عمومی، می­تواند به صورت مجمع عمومی موسس، عادی و فوق­ العاده در بیاید.

می­توانیم ادعا کنیم که تعریفی از انواع مجامع در قانون وجود ندارد بلکه با ویژگی­ هایشان از جمله صلاحیت­ها و یا زمان تشکیل و یا حد نصاب تشکیل و رای گیری مورد شناسایی و تعریف ضمنی قرار گرفته اند.

الف- مجمع عمومی موسس
مجمع عمومی موسس از اجتماع متعهدین پذیره نویسی و موسسین تشکیل می­شود و قبل از تشکیل شرکت جلسه را برگزار می­نمایند و یکی از خروجی­ های این جلسه ایجاد شخصیت حقوقی برای شرکت و تشکیل آن خواهد بود.

از جمله وظایف مجمع عمومی موسس می­توان به رسیدگی به گزارش موسسین و تصویب آن و هم­چنین احراز پذیره نویسی کلیه سهام شرکت و تادیه مبالغ لازم و همینطور تصویب طرح اساسنامه شرکت و در صورت لزوم اصلاح آن بعلاوه­ ی انتخاب اولین مدیران و بازرسان شرکت و همین­طور تعیین روزنامه کثیرالانتشار اشاره کرد.

نکته قابل توجه این که، تشکیل مجمع عمومی موسس از جمله موارد الزامی برای شرکت­های سهامی خاص نیست و به عبارت ساده تر این دست از شرکت­ها اجباری به تشکیل این شرکت ندارند.

ب- مجمع عمومی عادی(سالیانه)

اولین نکته ­ای که در مورد این مجمع می­توان مورد اشاره قرار داد این است که اصل بر صلاحیت این مجمع در تصمیم­گیری هاست.

در این مورد ماده 86 لایحه­ ی اصلاحی قانون تجارت مشخص کرده است که مجامع عمومی عادی می­توانند نسبت به کلیه امور شرکت بجز آن­چه که در صلاحیت مجمع عمومی موسس و فوق­ العاده است تصمیم بگیرد.

در مورد مواعد زمانی تشکیل جلسه این مجمع نیز می­توان گفت که باید به موجب اساسنامه مشخص شده باشد و ضمنا، وظیفه­ ی دعوت از مجمع عمومی بر عهده­ ی هیات مدیره می­باشد که در صورت عدم مبادرت به این مسئولیت، بازرس یا بازرسان شرکت باید به این مهم دست بزنند و نهایتا اگر هرکدام از مراجع اشاره شده به وظیفه­ ی خود عمل ننمایند، دارندگان یک پنجم سهام می­توانند این درخواست را از هیات مدیره به عمل بیاورند و هیات مدیره بیست روز فرصت خواهد داشت به این درخواست جامه عمل بپوشاند و در صورت سر باز زدن هیات مزبور، سهام­داران می­توانند به بازرس یا بازرسان مراجعه کرده و با فرصتی ده روزه از ایشان درخواست بنمایند و در نهایت اگر ایشان نیز به این مهم دست نیازیدند، خود سهام­داران راسا می­توانند با ذکر ماوقع و دستور جلسه، از مجمع عمومی دعوت به عمل آورند.گاها عبارت مجمع عمومی عادی به طور فوق ­العاده را نیز دیده و یا می­شنویم.

مجمع عمومی عادی به صورت فوق­ العاده همان مجمع عمومی عادی است که در خارج از زمان از پیش تعیین شده و به علل فوق­ العاده تشکیل جلسه خواهد داد. معنی این گزاره این است که حد نصاب برای تشکیل جلسه مجمع عمومی عادی به صورت فوق ­العاده با مجمع عمومی عادی سالیانه به یک صورت می­باشد و همان صلاحیت­های مجمع عمومی عادی را خواهد داشت، پس نباید این عبارت را با مجمع عمومی فوق ­العاده خلط نمود.

پ- مجمع عمومی فوق ­العاده

مطابق قاعده­ ی پیش گفته شده آن­چه که می­توانند به ما در درک بهتر تعریف و حدود و ثغور هر یک از مجامع کمک نماید، پیدا کردن علم نسبت به صلاحیت­های آنان خواهد بود.

با عنایت به همین قاعده، مجمع عمومی فوق­ العاده به منظور ایجاد هرگونه تغییر در مواد اساسنامه یا در سرمایه شرکت یا انحلال شرکت قبل از موعد منحصرا در صلاحیت مجمع عمومی فوق­ العاده خواهد بود.

بدین اساس، هرگونه تغییر در سرمایه شرکت، انحلال پیش از مورد، تغییر موضوع فعالیت شرکت، الحاق به موضوع، تغییر نام و هر تغییر دیگری که منجر به ایجاد تغییر در اساسنامه شود در صلاحیت مجمع عمومی فوق­ العاده است، در موورد حد نصاب تشکیل و اخذ رای در این مجمع نیز باید گفت که برای رسمیت داشتن این جلسات باید حتما بیش از نصف سهامی که دارای حق رای هستند حاضر باشند و اگر به هر دلیلی این حد نصاب در دفعه اول حاصل نشد و به عبارتی، این تعداد نفرات در جلسه حضور نداشتند در مرتبه دوم باید بیش از یک سوم سهام دارای رای در جلسه شرکت نمایند و تصمیمات در این جلسات نیز با اکثریت دو سوم اعضای حاضر در مجمع اتخاد خواهد شد.

دو) رکن اداره کننده : هیات مدیره

شرکت سهامی خاص به وسیله هیات مدیره که از بین صاحبان سهام انتخاب شده و کلاَ یا بعضاَ قابل عزل می باشند اداره خواهد شد که این اشخاص باید واجد شرایط سلبی و ایجابی مقرر در قانون تجارت باشند که پس از انتخاب به عنوان هیات مدیره در اولین جلسه خود از بین اعضاء هیات مدیره یک رئیس و یک نایب رئیس که باید شخص حقیقی باشد برای هیات مدیره انتخاب نماید همچنین هیات مدیره باید اقلاَ یک نفر شخص حقیقی را به مدیریت عاملی شرکت برگزیند و حدود اختیاراتی که توسط هیات مدیره به اوم تفویض شده است نماینده شرکت محسوب و از طرف شرکت مجاز به اقدام است و چنانچه خارج از اختیارات داده شده که حق امضاء دارد اقدام کند شخصاَ مسئول جبران خسارت می باشد.

سه) رکن ناظر: بازرسان 

بازرس وظیفه کنترل اقدامات مالی و غیرمالی مدیران و نحوه اداره شرکت را به عهده دارد.  شرکت سهامی عام اولین بازرس یا بازرسان در مجمع عمومی موسس توسط مجمع عمومی موسس انتخاب می شوند و در صورتی که مجمع عمومی موسس تشکیل نشود اولین بازرس یا بازرسان در صورتجلسه ای قید و به امضاء سهامداران می رسد اما در خصوص بازرس یا بازرسان که در دوره حیات شرکت یعنی بعد از پایان دوره اولین بازرس یا بازرسان انتخاب می شوند.  مجمع عمومی باید یک یا چند بازرس علی البدل نیز انتخاب کند تا در صورت معذوریت یا فوت یا استعفا یا سلب شرایط یا عدم قبول سمت توسط بازرس یا بازرسان اصلی جهت انجام وظایف بازرسی دعوت شوند که با این وصف قانونگذار در انتخاب بازرس یا بازرسان بعدی در دوره حیات شرکت بین شرکت سهامی عام و خاص تفاوتی قائل نشده است و انتخاب ایشان با مجمع عمومی عادی است و کلیه مقررات مربوط به بازرس یا بازرسان در شرکت سهامی خاص به مانند شرکت سهامی عام است. 

منبع: http://mag.sabtyar.com/560/ارکان-شرکت-سهامی/

شرکت تعاونی چیست؟

مقدمه

پیش از این در مطلب مربوط بهانواع شرکت­ های تجاری، اجمالاً هفت نوع شرکتی را که قانون تجارت ایران به عنوان قانون مرجع شرکت­ ها ذکر نموده است، معرفی نمودیم و بیان داشتیم که یکی از این شرکت ها، شرکت های تعاونی هستند که نام آن ها خصوصا برای کسانی که سال های دهه شصت و اوایل هفتاد را تجربه کرده اند، آشناست. اما قانون درباره این شرکت ها چه می گوید؟

هرچند قانون تجارت مصوب ۱۳۱۱ ه.ق در مورد شرکت سهامی عام و خاص و شرکت تضامنی و نسبی به‌طور کامل و جامع صحبت کرده، اما پیرامون شرکت تعاونی مطالب مختصری را ذکر کرده است.

انواع شرکت های تعاونی

قانون تجارت شرکت تعاونی را به دو نوع شرکت تعاونی تولید و شرکت تعاونی مصرف تقسیم می­‌کند.

در تعریف شرکت تعاونی تولید آورده است که همکاری عده­‌ای از صاحبان حرفه به‌منظور تولید و فروش اشیا و اجناس است.

هم اکنون در امور مربوط به کشاورزی، دامداری، دامپروری، پرورش و صید ماهی، شیلات، صنعت و معدن، عمران شهری و روستایی و عشایری و نظایر آن­ها این نوع شرکت تعاونی تشکیل می­‌شود.

اما شرکت تعاونی مصرف آن است که مقاصد خاصی را دنبال می‌کند ازجمله:
فروش اجناس لازمه برای مصارف زندگی اعم از این که آنها را شرکا ایجاد کرده یا خریده باشند؛
تقماده‌ ۱۹۳ قانون تجارت بیان می‌­کند که تشکیل شرکت تعاونی اعم از تولید و مصرف ممکن است مطابق اصول شرکت سهامی یا برطبق مقررات مخصوصی باشد که با تراضی شرکا ترتیب داده شده است.

 تشکیل و اداره شرکت تعاونی

همان‌طور که بیان شده شرکت تعاونی از حیث نوع شرکتی می­‌تواند در قالب شرکت سهامی عام که سهام آن برای عموم عرضه می‌­شود یا سهامی خاص که سهام آن برای عده‌ی محدودی منتشر می‌شود، تشکیل شود که هرکدام باید از قوانین حاکم بر خود تبعیت کند.

هرچند در شرکت‌های سهامی حداقل میزان سرمایه و حداقل تعداد شرکا معین است اما در شرکت‌های تعاونی تعداد شرکا و سرمایه‌ی شرکت، متغیر و نامحدود است.

 در همین راستا شرکا به آسانی می‌‌توانند سهام خود را بین اعضا معامله کنند و محدودیتی از این حیث وجود ندارد و همچنین هرکس بدون نیاز به برگزاری مجمع عمومی فوق‌العاده و تصمیم‌­گیری پیرامون افزایش این سرمایه می­‌تواند یک یا چند سهم از شرکت تعاونی را خریداری کند.
در باب قسمت اخیر، که تشکیل شرکت را براساس «مقررات مخصوص که براساس تراضی شرکا باشد» پذیرفته است، باید متذکر شد که این مقررات نباید مخالف با قانون شرکت­‌های تعاونی مصوب ۱۳۳۴ و دیگر قوانین مرتبط باشد.
برای تشکیل شرکت­‌های تعاونی باید حداقل ثلث سرمایه نقدا پرداخت شود و دو ثلث باقی مانده باید از طرف مؤسسین تعهد شود­. اگر در اساسنامه پیش­‌بینی شده باشد درصوت عدم پرداخت مابقی سرمایه توسط تعهدکنندگان، می‌­توان قسمت پرداخت شده را جزو سرمایه شرکت به‌حساب آورد.

در هر حال در هنگام تأسیس شرکت باید یک سوم از سرمایه پرداخت شده و اگر آورده غیرنقدی باشد باید توسط اعضا تقویم (یعنی معادل پولی آن مشخص شود) و تسلیم شود.
تعداد سهامدار یا عضو در شرکت‌های تعاونی در هر صورت نباید از هفت نفر کمتر باشد که در هنگام ثبت شرکت، آنها باید حداقل ۵۱ درصد از کل سرمایه‌ی شرکت را تقبل کرده باشند.

 در شرکت‌­های تعاونی سه رکن هیئت مدیره، مجامع و بازرسان فعالیت می­‌کنند. هیئت مدیره که منتخب اعضای شرکت هستند صرف‌نظر از تعداد سهام‌شان، یک رأی دارند.  

منبع: http://mag.sabtyar.com/532/شرکت-تعاونی-چیست؟/

شرکت تضامنی چیست؟

مقدمه

قانون­گذار در ماده 20 قانون تجارت هفت نوع شرکت تجاری را برشمرده است. در یک دسته­ بندی کلی می­توان شرکت­ها را به دو دسته تقسیم ­بندی کرد؛

• شرکت­ های شکلی تجاری
• شرکت­ های موضوعی تجاری

پنج مورد از موارد هفت گانه شرکت­ ها در دسته دوم یعنی شرکت ­های موضوعا تجاری قرار می ­گیرند و دو مورد باقی­مانده یعنی شرکت­ های سهامی عام و خاص نیز در دسته شرکت ­های شکلا تجاری جای دارند.

منظور از شرکت ­های شکلا تجاری، آن دست از شرکت ­ها ست که صرف نظر از زمینه فعالیت­شان، تاجر قلمداد می­شوند، به عبارت ساده تر، اگر یک شرکت سهامی ثبت شده باشد و موضوع فعالیت­ آن یکی از اعمال مندرج در ماده 2 قانون تجارت نباشد نیز، باز شرکت تجاری قلمداد خواهد شد.

مابقی شرکت ­ها تنها در صورتی تجاری هستند که به یکی از اعمال تجاری ذاتی مندرج در ماده 2 قانون تجارت مبادرت بورزند و بدان اشتغال داشته باشند.

تضامنی بودن شرکت به چه معناست؟ 

یکی از مهمترین و پرکاربردترین این موارد، شرکت ­های تضامنی است.

شرکت تضامنی که به موجب ماده 116 قانون تجارت تعریف شده اند، تحت اسم مخصوص برای امور تجارتی بین دو یا چند نفر با مسئولیت تضامنی تشکیل می ­شوند.

برای درک بهتر این جمله، می­توان اجزای آن را یک یک مورد بررسی قرارداد.

همان­طور که می ­دانیم، اشخاص حقوقی دارای همه حقوق و تکالیفی هستند که برای اشخاص حقیقی نیز متصور است بجز هرآن­چه که ذاتا نمی­توانند دارا بشوند مثل رابطه پدر و فرزندی، نتیجه منطقی این عبارت بدین صورت خواهد شد که اشخاص حقوقی دارای اسم، اقامتگاه، دارایی و سایر عناصر شخصیه­ی خود خواهند بود؛ از همین رو، در ماده 116 قانون تجارت در تعریف شرکت تضامنی این­طور اشاره شده است که این شرکت باید تحت اسم مخصوصی به فعالیت مبادرت بورزد.

در مورد اسم شرکت­های تضامنی ذکر این نکته خالی از اهمیت نیست که عبارت تضامنی باید بعد از اسم شرکت درج شود و اسم شرکا نیز در پس آن بیاید، در غیر این صورت باید اسم حداقل یکی از شرکا درج شده و عبارت " و برادران یا شرکاء" در پس آن بیاید، به عنوان مثال شرکت تضامنی اعتمادی و برادران.

نکته بعدی که از ماده 116 قانون تجارت برداشت می­شود حداقل تعداد شرکاء مورد نیاز برای تاسیس و ثبت یک شرکت تضامنی است.

به موجب ماده فوق الذکر، با تنها دو نفر شریک می­توان یک شرکت تضامنی ایجاد نمود و نیازی به اعداد بیش از این برای تشکیل و رسمیت یافتن شرکت نخواهد بود و در مورد سقف تعداد نفرات نیز در قوانین و مقررات عدد خاصی درج نشده است.

منظور کلمه­  مهم تضامنی که شاکله­ ی اصلی این شرکت می­باشد نیز اشاره به دایره­ مسئولیت شرکاء است.

از میان شرکت ­های تجاری آن­چه که بیش از همه به تجارت شخص حقیقی شباهت دارد و بیشترین ریسک و مسئولیت را متوجه شرکاء می­نماید شرکت تضامنی است و در مرتبه­ ی بعدی نیز شرکت نسبی جای می ­گیرد.

در ادامه­  همان ماده قانون­گذار اشاره می­ دارد که اگر دارائی شرکت برای تادیه­ ی تمام قروض کافی نباشد، هر یک از شرکاء مسئول پرداخت تمام قروض شرکت خواهند بود.

این گزاره به زبان ساده ­­تر به این ترتیب و معنا خواهد بود که در صورتی که اموال و دارایی شرکت برای پرداخت دیون آن کافی نباشد و شرکت به مرحله تصفیه وارد شده و نهایتا منحل گردد، آن وقت شرکاء می­ بایست که از دارایی شخصی خود هر میزان که شرکت بدهی دارد پرداخت نمایند و در این راه نمی­توانند به عدم مسئولیت خود مبنی بر اینکه به عنوان مثال صرفا بیست درصد از سهم­ الشرکه متعلق به ایشان بوده است استناد بنمایند.

در مورد زمان تشکیل شرکت تضامنی نیز باید اشاره کرد که پس از تقویم تمامی سرمایه­ ی غیرنقدی و تسلیم سرمایه نقدی، شرکت تاسیس شده تلقی می­گردد و از این زمان شرکت دارای شخصیت حقوقی خواهد بود و نیاز به ثبت برای ایجاد شرکت نیست، اما این گزاره نباید ذهن خوانندگان را به این سمت ببرد که ثبت شرکت تضامنی الزامی نیست.

الزام به ثبت شرکت تضامنی

ثبت تاسیس و هرگونه تغییرات شرکت­های تضامنی الزامی است و باید پس از ثبت در مرجع ثبت شرکت­ها حسب مورد در روزنامه رسمی و یا کثیرالانتشار آگهی گردد، از این رو از شرکت­های تضامنی دعوت می­گردد که تمام امور ثبتی خود را با کمک و راهنمایی کارشناسان به ثبت برسانند تا در زمان و هزینه ایشان صرفه­ جویی لازم به عمل آید.

منبع: http://mag.sabtyar.com/538/شرکت-تضامنی-چیست؟/